Merkel, kom terug

Ik achtte er me niet toe in staat, maar toch bekruipt me een beetje heimwee (een beetje) naar het kanselierschap van Angela Merkel. Niet om wat ze in Duitsland deed of om de dominante rol van Duitsland in de Europese Unie. Ze was een conservatieve politica, dat zal ze zelf niet betwisten.

Maar nu een andere Duitse politica de EU-Commissie leidt, valt één verschil toch wel sterk op: de plaats van Europa’s belangen. Ursula Von der Leyen glundert in de nabijheid van Joe Biden. Voor haar en trawant Charles Michel komen de belangen van Europa en de Europeanen niet op de eerste plaats. Alleen al hun lamlendinge aanpak van de energieproblemen toont dat aan. Hun wereld is Trans-Atlantisch, met de nadruk op Trans, de overzijde.

Merkel stond daar boven. Bij het aantreden van Joe Biden als VS-president, waarschuwde ze hem “geen harmonie” te verwachten. Onze relatie met de VS is voor Europa zeer belangrijk, maar we hebben ook sterke relaties nodig met anderen, zei Merkel.

Zou Angela Merkel gezwicht zijn voor de Amerikaanse druk inzake Nord Stream 2? Zou zij zomaar aanvaard hebben dat de kraan niet open mocht toen de gazoduc klaar was in november vorig jaar? Zou er dan wel een Russische invasie van Oekraïne op zijn gevolgd? We weten het niet. Maar Merkel voelt zich alleszins niet schuldig de Duitse economie te hebben laten groeien met Russisch gas, haar regering heeft de plannen doorgezet om de pijpleiding af te werken.

Had het anders gelopen met Merkel? We weten het niet. Misschien is het te veel eer. Maar toch, Angela kom terug, uw opvolgers kunnen het zeker niet aan.