Xi en de vonk van Mao

“Eén vonk kan de ganse vlakte in vlam zetten”. Mao Zedong.

“Xi Jinping, ga weg”. Het is nog maar een zeer geïsoleerde kreet. Maar dat er Chinezen zijn die dit zondag op straat, in het openbaar, durven roepen, is een tekentje aan de wand. Het ongenoegen over Xi’s beleid, niet alleen ten overstaan van de covid-pandemie, neemt vooral onder jongeren toe. Het 20ste congres van de Communistische Partij van China heeft dat tij zeker niet doen keren.

Trap het af

De aanleiding tot de protesten in enkele Chinese steden: het covid-zero beleid dat massaal isolement oplegt. Zolang dat kon verantwoord worden met goede resultaten (laag aantal besmettingen), waren de frustraties beperkt. Nu de resultaten uitblijven, komt het verzet massaler en openlijker los. Lees verder “Xi en de vonk van Mao”

Slechtste baas ter wereld, Peter Hebblethwaith, P&O

 

Op het congres van het Internationaal Vakverbond (IVV) in Melbourne is Peter Hebblethwaite uitgroepen tot de slechtste patron van de wereld. Hij klopt daarmee Jeff Bezos van Amazon. Hebblethwaite is de baas van de rederij P&O. Hij “won” deze onderscheiding na een wereldwijde raadpleging via Internet. Het IVV groepeert vakbonden uit meer dan 120 landen die samen meer dan 200 miljoen leden tellen.

Meest gehate

Hebblethwaith stapelt de onderscheidingen op. Eerder dit jaar noemde het Schotse parlementslid Monica Lennon hem de meest gehate man van het Verenigd Koninkrijk. De Europese Transportbonden noemde hem de slechtste baas ter wereld. En na een zitting van een parlementaire commissie over P&O, met Hebblethwaith, deelden de commissieleden die mening. Lees verder “Slechtste baas ter wereld, Peter Hebblethwaith, P&O”

Conner: uw plaats is aan de piketten

“De vakbonden creëren mee een sfeer dat de regering mee schuldig is aan de hoge facturen”. Aldus Conner Rousseau, voorzitter van Vooruit, een partij waarvan ik dacht dat ze sociaaldemocratisch was en aan de kant van de werkende bevolking stond. En wie vertegenwoordigt een groot deel van die werkende bevolking: de vakbonden. Dat is elementair. “Wat zoudt ge zonder ’t werkvolk zijn”, Conner R en co.

Die uitspraak van Rousseau komt er twee dagen na een algemene staking. Een staking die uiting geeft aan wanhoop en woede over hoge facturen. En ja, de regering is daar mee schuldig aan. Wat wordt er aan de hoge energieprijzen gedaan? Waar wachten die slapende leiders van de Europese Unie op om in te grijpen, na negen maanden indommelen – en gatlikkerij van de Amerikanen.

De plaats van een sociaaldemocratische leider was op 9 november aan de stakingspiketten, nergens anders. Dat is elementaire solidariteit.
Maar dat begrip lijkt verloren te gaan. Deze zomer heeft de leiding van de Britse Labourpartij zijn gekozenen zelfs verboden naar stakingspiketten te gaan, terwijl die Britse regering de werkende bevolking aan een razend tempo verarmt. Corbyn moest weg, want te links.

Nu merkt men goed waarom hij weg moest, Labour mag niet aan klassenstrijd doen. Gelukkig hebben sommigen dat aan hun laars gelapt. En intussen is er een goed congres geweest van de Britse vakbonden, de TUC, om ook zonder die Labourleiders de strijd aan te gaan.
Slaap gerust verder.

Ze geven gas, Sissi en co

 

Joe Biden uit de VS zorgde er vandaag voor dat Europa binnenkort meer gas uit Egypte gaat kopen.

De EU koopt nu ook al veel meer gas uit Azerbeidzjan. (een deel van de winsten gaat naar Russische bedrijven….)

Dan hebben we nog Qatar.
En Algerije.

En de Amerikaanse schaliegas, resultaat van fracking, zeer slecht voor het milieu en in Europa verboden.

Egypte: de genadeloze dictatuur van generaal Sissi. Tijdens de COP27 in Sharm-el-Sheik zitten duizenden, onder wie milieu-activisten, in de cel, soms al vele jaren. Met bijhorende folteringen.

Azerbeidzjan: Het regime van Ilham Alijev en zijn oorlogsmisdaden tegen de Armeniërs.

Qatar: daarover krijgen we dagelijks nieuwe informatie over de slavenarbeid in deze autocratische staat

In Algerije hebben critici meer en meer de keuze tussen de cel om verbanning

Maar gelukkig geen gas meer van Rusland, want dat is in tegenstelling tot hogervermelde, geen democratie.

Klimaatstrijd = de superrijken fors aanpakken

Bericht aan de COP

++++++++++++++

Wie ernstig de klimaatverandering wil aanpakken, kan niet anders dan de superrijken aanpakken. Dat schrijft Thomas Piketty in Le Monde. Wie zegt dat het technisch of politiek niet mogelijk is, liegt.
Elke andere aanpak zal leiden tot een verarming van de volks- en middenklassen, aldus Piketty. De rijkdom is zodanig aan de top geconcentreerd, dat daar moet worden ingegrepen.
Hij wijst erop dat 0,1 % van de bevolking nu al een rijkdom heeft van 80.000 miljard euro, en die wordt alsmaar groter. We kunnen de klimaatverandering bestrijden, en toch het dagelijks leven van de grote massa verbeteren, aldus de stelling van Piketty.
Zullen ze daar op de COP27 oren naar hebben?

Voor Johan – Van zijn vriendin Lien

In een tuin van wind en dode bloemen
weten wij je steeds zo ver en zo nabij:
een vriend waarvoor de klok werd stilgezet
en niet meer aan nieuwe jaren went

Al wat ooit je jonge lichaam sierde
is tot herinnering en stof vergaan,
in de rust van foto’s en wat teksten
hebben wij je stem en handen opgeborgen.

Jij was toen maar nu al lang niet meer
de warmte die ons koesterde bij kille dagen;
je krimpt steeds verder weg en wij met jou,
ooit zijn we samen in wat niemand weet

voor Johan
1 november 2022

Over Tibetaans boeddhisme

Nog net op Canvas een stukje gezien van ‘bouddhisme, la loi du silence’ – over machtsmisbruik, winstbejag en erger. Het roept herinneringen op aan E., vorige eeuw een jonge Nederlandse vrouw uit Brussel die vol toewijding naar Nepal trok en zich terugtrok in een van de kloosters van het Tibetaans boeddhisme in de bergen.

Terugtrok. Toch niet helemaal. Op een dag werd ze op de luchthavenvan Karmandoe betrapt op het smokkelen van goud voor het klooster. Ze werd opgesloten, maar na tussenkomst van de Nederlandse ambassade en van hogere boeddhistische autoriteiten vrijgelaten. Ze was niet aan haar proefstuk, vertelde haar moeder in Brussel.

Diezelfde moeder vertelde een tijdje later enthousiast dat ze bezoek ging krijgen van drie lama’s uit het klooster van haar dochter. Ze hoefde hen niet te herbergen, ze hadden dure hotelkamers gereserveerd. Om hun komst voor te bereiden, moest ze wel drie dingen doen. Ten eerste wisselstukken zoeken voor Mercedes wagens. Ten tweede een voorraad dure Franse parfums inslaan. Ten derde puppies zoeken voor de hondenkwekerij.

Waren dat dan geen erg wereldse zaken, zelfs westerse waarden? Net zoals goudsmokkel. Ach, er is geen enkele regel die monniken luxe ontzegt, kreeg ik te horen. En dat alles met de zegen van een Nobelprijswinnaar voor de Vrede, de Dalai Lama.

 

Johan (1954-2005), 1 november 2005

Op de scheurkalender in de keuken hangen nog de laatste dagen van oktober 2005. Mijn Johan was die dagen erg in de weer geweest in mijn moeders veranda. Hij had er een atelier bloemschikken van gemaakt, tafels vol groene oasis, alle soorten takjes, alle soorten bloemen. Hij had tenslotte niet voor niets na zijn koksopleiding onder meer ook nog een cursus bloemschikken gevolgd. En die kennis en vaardigheid gebruikte hij nu om mooie stukken te maken voor de graven van mijn familie en de zijne.

Op 31 oktober vertrok hij met nicht Monique tevreden naar Geraarsdsbergen, naar de graven van broer Joost en vader Cesar. De ochtend van 1 november ging hij naar Suzanne om er de bomen te snoeien. Suzanne, dat was de plek in Sint-Agatha-Berchem waar Arcuul op vakantie ging als wij op reis waren.

1 november 2005 was een mooie dag, ideaal voor snoeiwerk. Johan belde me onderweg om te zeggen dat hij snel zou terug zijn. Toen hoorde ik urenlang niets, wat zeer ongewoon was, Johan belde enkele keren per dag. Verder vertel ik niet, dat was Johans allerlaatste telefoontje. Op die akelige 1 november 2005.

“Ik ben gelukkig”, had hij enkele dagen eerder op een wandeling met Arcuul nog gezegd. Ik heb het goed gehad met u, veel dromen waargemaakt, mooie reizen gemaakt (deze morgen vond ik zijn reispapieren uit juli 2005: Groenland, IJsland, Far Oer… ) “Nu nog mijn droom, de Lodge, afwerken”.

Rijken sparen niet op luxe

De prijs van gewone levensmiddelen stijgt met de dag, mijn winkelmand kost minstens 15 % meer dan een jaar geleden. Geen idee of de prijs van kaviaar is ook gestegen, maar tegen 1650 tot 4300 euro per kilo (er is ook nog duurdere) maakt dat weinig verschil. Kaviaarhandelaars klagen niet over gebrek aan klanten, want alles wat luxe is, floreert als nooit tevoren.

Dat valt af te lezen uit de cijfers van de grote Franse luxeondernemingen. Op kop LVHM (Louis Vuitton, Dior en co) met aan het hoofd Bernard Arnault, de rijkste man van Frankrijk die ooi probeerde Belg te worden om minder belastingen te betalen. LVMH had de eerste negen maanden van dit jaar voor 27,8 miljard euro verkocht, een stijging van bijna 24%.

Zelfde percentage bij concurrent Hermès. Kering (Gucci, Saint Laurent, Balenciaga…) moet het stellen van een stijging van 15%. Die hogere percentages liggen aan meer verkoop, maar ook aan het feit dat ze hun prijzen fors verhogen. Want hun klanten voor het hogere gamma kijken naar geen euro.

Bloei

De luxesector blijkt al langer te weerstaan aan moeilijke tijden. De crisis, dat is voor de anderen, het gewone volk. Zelfs ten tijde van de grote financiële crisis van 2008-2009 bleef de luxesector overeind, al was de stijging toen beperkt tot 2%.

Die luxehuizen verkopen kleding, uurwerken, handtassen, juwelen… In andere luxesectoren gaat het niet minder. Zoals luxewagens: Rolls-Royce kan de bestellingen niet bijhouden. Ferrari en Bugatti (minimumprijs 3 miljoen euro per wagen) kennen hoogdagen. Idem bij de luxejachten waar de bestellingen voor de grote maten (500 miljoen euro) al even moeilijk kunnen volgen als hun collega’s voor privé-jets.

Toch vinden talrijke politieke leiders – zoals de Britse Conservatieven en de Franse president Macron – dat men de rijken niet teveel mag belasten, hun rijkdom zou iedereen ten goede komen.

 

Winter van 2022-23 in Johan’s Lodge

Johan’s Lodge sluit jaarlijks in november, dan gaan we zelf op reis.
Dit jaar gaat de onderbreking langer duren. We zijn aan rust toe na een drukke zomer. De gastarieven sporen er ons extra toe aan een groot deel van de winter te sluiten. Minstens tot half februari.

Maar dicht is niet volledig dicht:
Voor gastenkamers openen we even tussen 23 december 2022 en 3 januari 2023.
We staan open voor grotere groepen gasten voor kamers
De zaal is beschikbaar (daar kunnen we met een kachel supplementair verwarmen)
Na deze periode zal het omwille van de hoge verwarmingskosten tot de Ronde van Vlaanderen beperkt blijven tot weekends.
Het café zal intussen wel regelmatig open zijn op zondagnamiddag, vanaf 16 u. Voor info: 0486 162073

Op de foto: De kudde van 7 damherten en de gans Spic is uitgebreid met twee migranten, een haan en een kip. Er heerst een goede kuddegeest. Klaar voor een rustige winter.