Over Tibetaans boeddhisme

Nog net op Canvas een stukje gezien van ‘bouddhisme, la loi du silence’ – over machtsmisbruik, winstbejag en erger. Het roept herinneringen op aan E., vorige eeuw een jonge Nederlandse vrouw uit Brussel die vol toewijding naar Nepal trok en zich terugtrok in een van de kloosters van het Tibetaans boeddhisme in de bergen.

Terugtrok. Toch niet helemaal. Op een dag werd ze op de luchthavenvan Karmandoe betrapt op het smokkelen van goud voor het klooster. Ze werd opgesloten, maar na tussenkomst van de Nederlandse ambassade en van hogere boeddhistische autoriteiten vrijgelaten. Ze was niet aan haar proefstuk, vertelde haar moeder in Brussel.

Diezelfde moeder vertelde een tijdje later enthousiast dat ze bezoek ging krijgen van drie lama’s uit het klooster van haar dochter. Ze hoefde hen niet te herbergen, ze hadden dure hotelkamers gereserveerd. Om hun komst voor te bereiden, moest ze wel drie dingen doen. Ten eerste wisselstukken zoeken voor Mercedes wagens. Ten tweede een voorraad dure Franse parfums inslaan. Ten derde puppies zoeken voor de hondenkwekerij.

Waren dat dan geen erg wereldse zaken, zelfs westerse waarden? Net zoals goudsmokkel. Ach, er is geen enkele regel die monniken luxe ontzegt, kreeg ik te horen. En dat alles met de zegen van een Nobelprijswinnaar voor de Vrede, de Dalai Lama.

 

Johan (1954-2005), 1 november 2005

Op de scheurkalender in de keuken hangen nog de laatste dagen van oktober 2005. Mijn Johan was die dagen erg in de weer geweest in mijn moeders veranda. Hij had er een atelier bloemschikken van gemaakt, tafels vol groene oasis, alle soorten takjes, alle soorten bloemen. Hij had tenslotte niet voor niets na zijn koksopleiding onder meer ook nog een cursus bloemschikken gevolgd. En die kennis en vaardigheid gebruikte hij nu om mooie stukken te maken voor de graven van mijn familie en de zijne.

Op 31 oktober vertrok hij met nicht Monique tevreden naar Geraarsdsbergen, naar de graven van broer Joost en vader Cesar. De ochtend van 1 november ging hij naar Suzanne om er de bomen te snoeien. Suzanne, dat was de plek in Sint-Agatha-Berchem waar Arcuul op vakantie ging als wij op reis waren.

1 november 2005 was een mooie dag, ideaal voor snoeiwerk. Johan belde me onderweg om te zeggen dat hij snel zou terug zijn. Toen hoorde ik urenlang niets, wat zeer ongewoon was, Johan belde enkele keren per dag. Verder vertel ik niet, dat was Johans allerlaatste telefoontje. Op die akelige 1 november 2005.

“Ik ben gelukkig”, had hij enkele dagen eerder op een wandeling met Arcuul nog gezegd. Ik heb het goed gehad met u, veel dromen waargemaakt, mooie reizen gemaakt (deze morgen vond ik zijn reispapieren uit juli 2005: Groenland, IJsland, Far Oer… ) “Nu nog mijn droom, de Lodge, afwerken”.

Winter van 2022-23 in Johan’s Lodge

Johan’s Lodge sluit jaarlijks in november, dan gaan we zelf op reis.
Dit jaar gaat de onderbreking langer duren. We zijn aan rust toe na een drukke zomer. De gastarieven sporen er ons extra toe aan een groot deel van de winter te sluiten. Minstens tot half februari.

Maar dicht is niet volledig dicht:
Voor gastenkamers openen we even tussen 23 december 2022 en 3 januari 2023.
We staan open voor grotere groepen gasten voor kamers
De zaal is beschikbaar (daar kunnen we met een kachel supplementair verwarmen)
Na deze periode zal het omwille van de hoge verwarmingskosten tot de Ronde van Vlaanderen beperkt blijven tot weekends.
Het café zal intussen wel regelmatig open zijn op zondagnamiddag, vanaf 16 u. Voor info: 0486 162073

Op de foto: De kudde van 7 damherten en de gans Spic is uitgebreid met twee migranten, een haan en een kip. Er heerst een goede kuddegeest. Klaar voor een rustige winter.

ALARM: Moet J weg? Waarom dan wel?

We kennen J, uit de Dominicaanse Republiek, nu al anderhalf jaar. Hij is al acht jaar in Nederland en België, spreekt Nederlands en is al twee jaar in de streek een ernstige hardwerkende poetsman. Baas en klanten zijn tevreden, hij maakt geen schulden, overtreedt geen wetten noch verkeersregels. Toch moet hij wellicht het land verlaten.

Waarom? J had geldige verblijfspapieren tot aan zijn scheiding. Toen zijn verblijfskaart na vijf jaar verliep, kreeg hij geen andere. Er zijn geen redenen om te blijven, aldus een ambtenaar van DVZ. Zijn baas zou hem graag gouden, hij heeft handen tekort. Maar hij mag hem ineens niet langer tewerkstellen, ook al laat hij dan klanten in de steek.

J is een de vele miljoenen die zonder papieren vallen, die ineens geen inkomen meer hebben, geen recht op logement, gewoon op niets meer. J moet eten, maar waarvan moet hij eten kopen? J zou zich moeten verplaatsen, maar met een oude fiets ga je niet ver. J zou graag weer werken, men heeft poetshanden te kort, maar J zit in het verkeerde schuitje.

Intussen zitten andere in een andere schuit, in hun superdure yachten, niet weten d wat met al hun geld te doen. Met elke crisis worden ze maar rijker en rijker, tonen diverse onderzoeken aan – zoals de Pandora papers vorig jaar. Ze verzuipen in hun rijkdommen, miljoenen anderen wordt zelfs het recht ontzegd om werk te doen waar men naar smacht. Waar zit de logica. Vooral, waar is de rechtvaardigheid.

Wat een triestige wereld. “Niet normaal” zegt J. Inderdaad, niet normaal. Maar intussen wordt het alsmaar erger. Wat gebeurt er nu verder met J? Op den dool geraken, zoals tienduuizenden anderen in dit land? Terugkeren naar een uitzichtloze situatie in eigen land? Of gewoon toch weer aan de slag mogen, tot ieders tevredenheid behalve die van een ambtenaar?

 

 

Mia en (post-)trotskisten

Uit De Laatste Vuurtorenwachter

Met naschrift van ‘post-trotskist’ Freddy

Mia Doornaert (°1945) is een gepensioneerde journaliste, erg beslagen in de rechtse stemmingmakerij en daardoor zeer geliefd bij kranten en tv-zenders. In een recent krantenstukje (°) vergelijkt ze de Britse premier Liz Truss met haar verre voorgangster Margaret Thatcher. Ik zou er niets over zeggen ware het niet dat mijn oog aan enkele lijnen blijft hangen: Lees verder “Mia en (post-)trotskisten”

Eureka: een prijsplafond

Aan het tankstation probeerden we te tanken volgens een nieuw principe: het prijsplafond. De tankhouder was daar jammer genoeg niet voor gewonnen, hij bleef bij zijn, volgens ons veel te hoge, prijs. Het was betalen en tanken of elders gaan proberen. Maar alle tankhouders zijn hetzelfde: ze houden vast aan hun prijs.

Nochtans hebben de leiders van de Europese Unie hebben een geniale vondst gedaan: een plafond voor gas. Dat ze daar niet eerder aan gedacht hadden, het lag nochtans voor de hand.

Ze hebben echter hetzelfde probleem als wij bij de tankstations: leveranciers hebben daar geen oren naar. Die wentelen zich in de superopbrengsten van de voorbije maanden en houden niet van plafonds. De markt stuwt de prijzen naar grote hoogten en de markt is onaantastbaar, zelfs aan de tankstations. Dus zegt onder andere de Russische gasleverancier: onze prijs of helemaal geen gas meer.

Bij de EU troosten ze zich met het waanidee dat ze Rusland desondanks op de knieën gaan krijgen. Er komen andere leveranciers de depots vullen, of toch bijna. We zullen de Russen een neus zetten, een beetje kou lijden, wat bedrijven sluiten, stevig verarmen (niet iedereen natuurlijk), maar bewijzen dat we ook zonder hun gas overleven. Zo maken ze zichzelf toch wijs bij de EU.

Is er wel een plafond aan de voorzienigheid en vindingrijkheid van Ursula, Charles en die andere grote leiders?

 

,

 

De “makak” van Zwalm, 2 jaar later

Dit is een soort korte update voor al de mensen die twee jaar geleden, op 11 juli 2020, deelnemen aan “Verdraagzaam Zwalm”. De aanleiding was de jarenlange pesterijen van een buurman die Kader herhaaldelijk uitschold voor “makak”. Meer dan 90 mensen kwamen hun solidariteit betuigen.

Het luwde een tijdje, tot de scheldpartijen eind vorig jaar hernomen. We melden dat telkenmale aan de politie. De man gooide ook een raam uit, wat gelukkig door de camera werd vastgelegd. De politie is de jongste tijd in actie geschoten, de zaak wordt nu serieus onderzocht. Waarbij politie en parket zwaar tillen aan het deels racistisch karakter van de ‘belaging’.

De actie van Verdraagzaam Zwalm was een serieus hart onder de riem. Dat het nu ernstig wordt aangepakt, doet hopen dat er een eind aan komt.

Winter van 2022-23 in Johan’s Lodge

Johan’s Lodge sluit jaarlijks in november, dan gaan we zelf op reis.
Dit jaar gaat de onderbreking langer duren. We zijn aan rust toe na een drukke zomer. Maar vooral de gastarieven sporen ons ertoe aan een groot deel van de winter te sluiten.

Op 7 november 2022 gaan we dicht, tot 22 december.
Nadien sluiten we opnieuw van 3 januari 2023 tot half februari.

Maar dicht is niet volledig dicht. In december en eerste helft januari staan we open voor

– Grotere groepen gasten voor kamers
– De zaal is beschikbaar (daar kunnen we met een kachel verwarmen)

Na deze periode zal het omwille van de hoge verwarmingskosten tot de Ronde van Vlaanderen beperkt blijven tot weekends.

(We wijten die hoge energietarieven aan het dwaze sanctiebeleid van de EU en aan de zogenaamde vrije markt die compleet tilt is geslagen. Zie daarover De Pauw’s Pepers,
www.depauwspepers.eu)