Erger je (niet) – De Pauws Pepers

PROXIMUS (Zucht) Slot?? EEN WERELD VAN “NO REPLY”

We leven steeds meer in een wereld van “no reply”, een wereld waarin je geen antwoord kan verwachten op simpele en moeilijker vragen. Je krijgt alsmaar meer meldingen “no reply” – wat betekent dat men niet wil horen wat je vraag of reactie is.

No reply. Ook bij communicatiebedrijf Proximus. Lees hieronder wat voorafging. Nu het vervolg:

In deel 2 (zie onder) teken ik bij Proximus Zottegem een contract voor de aankoop van een Samsung A 54. Voorschot 9 euro en verder 24 x 15 euro, totaal 369 euro.

Ik krijg vlak daarop de melding dat het toestel dinsdag 29 augustus op mijn adres wordt geleverd – bij afwezigheid een briefje in de bus waar het op te halen. Een duidelijke afspraak zondermeer.

Woensdag 30: nog geen briefje van Bpost. Donderdag 31 Proximus Zottegem: ja, je moest eerst 9 euro storten. Dat is te vinden op het bericht dat we je stuurden; ik zal het nogmaals sturen (nooit ontvangen). Ik vind in het eerder bericht geen onderdeel voor betaling van die 9 euro, wel een andere melding: “hier vindt u meer over uw bestelling”. Ik klik: nog 2 stappen te doen. Ik klik: applicatie is momenteel buiten gebruik, we werken eraan.
Dag erop: we werken eraan. Dag later, zaterdag: we werken eraan.

Dinsdag Proximus Brussel. Ik ben het “we werken eraan” beu en wil het contract voor aankoop opzeggen, voel me echt boos over gebrek aan duidelijke communicatie. Bediende begrijpt geen Nederlands, maar is vol goede wil en probeert er zicht op te krijgen. Al begrijpt hij het probleem niet dat ik nog altijd geen eigen ‘MyProximus’ heb, want ik kom altijd terecht bij Marguerite, mijn in 2008 overleden lieve moeder. Vandaar dat mijn facturen per gewone post moeten komen, als Proximus niet vergeet het juiste adres te melden.

Hij beëindigt wel het gewijzigde gebruikscontract (2 tv, 2 internet, 1 gsm….), maar de Aankoop ongedaan maken kan hij “niet finaliseren”. Hij zweert me dat hij me de dag erop in de morgen zal bellen om de finalisering van de vernietiging van de aankoop te bevestigen.

Sindsdien niets meer gehoord van Proximus

Ik ben diezelfde da 100 meter verder in een winkel een A54 gaan kopen, 39 euro goedkoper dan bij Proximus. Alles is ingesteld en werkt. Ik heb er tegen een verkoper kunnen praten en die luisterde, die zei niet “no reply”.

Dit verhaaltje illustreert voor mij vooral het groeiend onvermogen om normaal te communiceren, ook als het om communicatie zelf gaat. Muteren we naar een samenleving met oordoppen? No reply.

Zie ook:

PROXIMUS: HALLO? HOE KAN IK JE BEREIKEN?

Dan kwam dit op 24 augustus:

Proximus, vervolg: EEN GOED GESPREK

Met gemengde gevoelens naar het Proximus-kantoor in Zottegem gestapt. En zowaar, de Proximus-medewerker luisterde en bracht
alvast mijn bestelling van een smartphone in orde. Vermoedelijk heb ik die maandag.
Wat een opluchting, tegen iemand kunnen praten die dit probleem begrijpt en aanpakt.

Maakte hetzelfde mee bij KBC: na zeer veel gesukkel aan de telefoon over het Intenetbankieren dat niet meer werkte, na chats met een robot die ik zowaar uitschold (hoe gek worden we), werd ik eindelijk en snel geholpen door een loketbediende.

Die efficiënte hulpvaardige medewerker van Proximus in Zottegem toont nogmaals aan hoe essentieel het wel is met iemand rechtstreeks te kunnen praten. Na weken- en maandenlange ergernis, de opluchting. Echt contact kunnen hebben. Proximus, KBC en co, koester jullie medewerkers bij wie de klanten terecht kunnen

PROXIMUS: HALLO? HOE KAN IK JE BEREIKEN?

Al jaren weet ik uit ervaring dat het erg lastig is te communiceren met een communicatiebedrijf.

Proximus spant de kroon. Sinds jaar en dag probeer ik te werken via MyProximus. Maar dat kan niet, telkens ik mijn klantnummer invoer, krijg ik de melding “Welkom Marguerite”, zijnde de naam van mijn moeder die in oktober 2008 overleed.

Na tussenkomst van een goedwillende medewerker krijg ik nu al mijn facturen met de post besteld, want via MyProximus lukt dus niet. Zodat ik lang elke maand een sms kreeg dat ik niet betald had. Soms komt dat bericht toe op de gsm van mijn partner (die bij Base zit). Een raadsel.

Gelukkig staat mijn nummer op de factuur, daar ben ik al redelijkl tevreden mee. Men is er zelfs na enkele pogingen in geslaagd een correct adres op de briefomslag met factuur te zetten.

Nu tracht ik in te gaan op het aanbod van Proximus voor de aankoop van een smartphone. Lukt dus niet, want Marguerite heeft geen abonnement en moet er een nemen. Maar een postuum abonnement bestaat niet.

Zal ik naar ene kantoor gaan? Dat heb ik al eens getest in Brussel. De bediende sprak, ondanks de Nederlandstalige communicatie daarover, geen woord Nederlands. Wat ik begreep was dat nu alles in orde was. Niet dus.

Ben ik de enige met dit soort probleem, de onmogelijkheid om te communiceren? Ik heb geprobeerd v ia hun vragensysteem. Maar mijn vraag past niet in een van de schema’s, die vraag bestaat dus niet. Chatten met iemand die dan zelf zegt het niet te weten, wat mij dus ook al overkwam, doe ik niet meer.

Communiceren, het wordt steeds lastiger als je vraag niet in de lijst van de robot is opgenomen.

Maar ik probeer verder. Ik hou de samenleving op de hoogte.

Conner in Macrons spoor

Conner Rousseau doet meer en meer uitspraken die bij mij parallellen oproepen met Emmanuel Macron, president van Frankrijk. Langdurig zieken die moeten opstaan, dat is zelfs nog iets sterker dan Macron die naar een werkzoekende riep “Steek de straat over voor werk”. Het is allemaal in de geest van: al die klagers, het is hun eigen schuld. Allemaal profitariaat.

Profitariaat? Daar hebben we de jongste tijd toch andere staaltjes van gezien in de vaderlandse en regionale politiek. Om maar te zwijgen van de grootste profiteurs, de aandeelhouders van bedrijven die superwinsten maken doror de inflatie aan te wakkeren met onverantwoorde prijsverhogingen, zoals de aandeelhouders van Delhaize. Dàt is profitariaat.

(Op facebookpagina Conner: links van Conner, een superprofiteur)

Balen van Bulex

Volgens contract krijg ik jaarlijks bezoek van een technieker van Bulex.services voor nazicht gasbrander. Maar wanneer? Dat is een jaarlijkse lijdensweg. Je kiest een datum, Bulex bevestigt dat, en stuurt die dag niemand.

Dit jaar alweer. Gewoonlijk is de dienst zo voorkomend om je ’s ochtends te laten weten of er voor of na de middag iemand komt. Je voorziet speciaal die dag immobiel te zijn. Om 11.00 u telefoon: “om u te laten weten dat er vandaag niemand komt”. Geen excuses, geen uitleg waarom. “We hebben nog een datum in februari”.

Vorig jaar was wel erger. Bulex.services stuurde me een aanmaning wegens niet-betaling – je moet immers maanden op voorhand betalen, en veel. Ik stuur een kopie van het betalingsbewijs. Reactie: nieuwe aanmaning.

Telefonisch contact is, zoals meestal bij dergelijke diensten, zeer moeizaam; als er eindelijk iemand antwoordt, zit je bij de verkeerde dienst, enz. Nogmaals betalingsbewijs bezorgd. Na weken krijg ik een datum voor bezoek technieker. Dag ervoor: zal niet gaan, covid. Intussen is de brander defect en moet ik een beroep doen op een hersteldienst, 400 euro. Want dat maakt geen deel uit van het contract…
Na dat herstel komt uiteindelijk de technieker voor de controle van een net hersteld toestel.

Een dure en gebrekkige dienst. Dat in een land dat Herman de Croo indertijd voorstelde als “hét land van de service”. En aan het adres van degenen die illusies hebben in privatiseringen: het gaat hier wel om een privéfirma.

Conner: uw plaats is aan de piketten

“De vakbonden creëren mee een sfeer dat de regering mee schuldig is aan de hoge facturen”. Aldus Conner Rousseau, voorzitter van Vooruit, een partij waarvan ik dacht dat ze sociaaldemocratisch was en aan de kant van de werkende bevolking stond. En wie vertegenwoordigt een groot deel van die werkende bevolking: de vakbonden. Dat is elementair. “Wat zoudt ge zonder ’t werkvolk zijn”, Conner R en co.

Die uitspraak van Rousseau komt er twee dagen na een algemene staking. Een staking die uiting geeft aan wanhoop en woede over hoge facturen. En ja, de regering is daar mee schuldig aan. Wat wordt er aan de hoge energieprijzen gedaan? Waar wachten die slapende leiders van de Europese Unie op om in te grijpen, na negen maanden indommelen – en gatlikkerij van de Amerikanen.

De plaats van een sociaaldemocratische leider was op 9 november aan de stakingspiketten, nergens anders. Dat is elementaire solidariteit.
Maar dat begrip lijkt verloren te gaan. Deze zomer heeft de leiding van de Britse Labourpartij zijn gekozenen zelfs verboden naar stakingspiketten te gaan, terwijl die Britse regering de werkende bevolking aan een razend tempo verarmt. Corbyn moest weg, want te links.

Nu merkt men goed waarom hij weg moest, Labour mag niet aan klassenstrijd doen. Gelukkig hebben sommigen dat aan hun laars gelapt. En intussen is er een goed congres geweest van de Britse vakbonden, de TUC, om ook zonder die Labourleiders de strijd aan te gaan.
Slaap gerust verder.

Rijken sparen niet op luxe

De prijs van gewone levensmiddelen stijgt met de dag, mijn winkelmand kost minstens 15 % meer dan een jaar geleden. Geen idee of de prijs van kaviaar is ook gestegen, maar tegen 1650 tot 4300 euro per kilo (er is ook nog duurdere) maakt dat weinig verschil. Kaviaarhandelaars klagen niet over gebrek aan klanten, want alles wat luxe is, floreert als nooit tevoren.

Dat valt af te lezen uit de cijfers van de grote Franse luxeondernemingen. Op kop LVHM (Louis Vuitton, Dior en co) met aan het hoofd Bernard Arnault, de rijkste man van Frankrijk die ooi probeerde Belg te worden om minder belastingen te betalen. LVMH had de eerste negen maanden van dit jaar voor 27,8 miljard euro verkocht, een stijging van bijna 24%.

Zelfde percentage bij concurrent Hermès. Kering (Gucci, Saint Laurent, Balenciaga…) moet het stellen van een stijging van 15%. Die hogere percentages liggen aan meer verkoop, maar ook aan het feit dat ze hun prijzen fors verhogen. Want hun klanten voor het hogere gamma kijken naar geen euro.

Bloei

De luxesector blijkt al langer te weerstaan aan moeilijke tijden. De crisis, dat is voor de anderen, het gewone volk. Zelfs ten tijde van de grote financiële crisis van 2008-2009 bleef de luxesector overeind, al was de stijging toen beperkt tot 2%.

Die luxehuizen verkopen kleding, uurwerken, handtassen, juwelen… In andere luxesectoren gaat het niet minder. Zoals luxewagens: Rolls-Royce kan de bestellingen niet bijhouden. Ferrari en Bugatti (minimumprijs 3 miljoen euro per wagen) kennen hoogdagen. Idem bij de luxejachten waar de bestellingen voor de grote maten (500 miljoen euro) al even moeilijk kunnen volgen als hun collega’s voor privé-jets.

Toch vinden talrijke politieke leiders – zoals de Britse Conservatieven en de Franse president Macron – dat men de rijken niet teveel mag belasten, hun rijkdom zou iedereen ten goede komen.

Franse Lage Emissiezones: voor wie geld heeft

In dertien Franse agglomeraties zijn er ZFE (Zones à faibles émissions, Lage Emissiezones, LEZ) ingesteld. De regering plant er nog meer: in 2025 moeten alle steden van minstens 150.000 inwoners (dat zijn er 43) zo een zone hebben ingesteld. Maar die LEZ krijgen groeiende kritiek omdat ze vooral de mensen treffen die hun wagen absoluut nodig hebben, maar te weinig verdienen voor een wagen die zo een LEZ binnen mag.
.
Het doel van die LEZ is minder CO2 uitstoot en vooral minder vervuilde lucht in stadscentra. Met die doelstelling is iedereen het volmondig eens, elk jaar zijn er in Frankrijk naar schatting 40.000 doden door luchtvervuiling. Dat moet drastisch naar beneden. Vanaf 2024 zullen de controles over de toepassing in de LEZ automatisch gebeuren, maakte de minister van Transitie dinsdag bekend. Lees verder “Franse Lage Emissiezones: voor wie geld heeft”

Michail Gorbatsjov, de bijziende

Michail Gorbatsjov, de hoofdrolspeler in een cruciale periode vorige eeuw als secretaris-generaal van de ooit oppermachtige Communistische Partij van de Sovjet-Unie en staatshoofd van de wereldmacht Unie van Socialistische Sovjetrepublieken – USSR. Voor velen, vooral in het Westen, de wegbereider van een nieuwe wereldorde, voor vele anderen de doodgraver van zowel Sovjetsysteem als Sovjet-Unie. Jarenlang bewonderd in het Westen, diep gewantrouwd in eigen land. Een leider met veel blinde vlekken.

Wat me tijdens enkele bezoeken aan de USSR in de Gorbatsjovperiode telkens opviel, waren de hooggespannen verwachtingen van de intelligentsia, de diepe achterdocht bij de anderen. Gorbatsjov als grote hervormer? Ze hadden al eerder zogenaamde hervormingen meegemaakt die hun achterdocht voedden.

Alarm

Nochtans was de Sovjet-Unie en het Sovjetimperium, van Berlijn tot Vladivostok, in het begin van de jaren 1980 dringend aan hervormingen toe. Discrete rapporten van sociologen en economisten wekten beroering in het machtscentrum, het Politburo van de partij, een club van bijna uitsluitend Russische mannen. Dit machtig orgaan stelde namelijk vast dat het ondanks zijn machtsmonopolie, toch geen greep meer had op de samenleving. Lees verder “Michail Gorbatsjov, de bijziende”