Categorie: Erger je (niet)

Balen van Bulex

Volgens contract krijg ik jaarlijks bezoek van een technieker van Bulex.services voor nazicht gasbrander. Maar wanneer? Dat is een jaarlijkse lijdensweg. Je kiest een datum, Bulex bevestigt dat, en stuurt die dag niemand.

Dit jaar alweer. Gewoonlijk is de dienst zo voorkomend om je ’s ochtends te laten weten of er voor of na de middag iemand komt. Je voorziet speciaal die dag immobiel te zijn. Om 11.00 u telefoon: “om u te laten weten dat er vandaag niemand komt”. Geen excuses, geen uitleg waarom. “We hebben nog een datum in februari”.

Vorig jaar was wel erger. Bulex.services stuurde me een aanmaning wegens niet-betaling – je moet immers maanden op voorhand betalen, en veel. Ik stuur een kopie van het betalingsbewijs. Reactie: nieuwe aanmaning.

Telefonisch contact is, zoals meestal bij dergelijke diensten, zeer moeizaam; als er eindelijk iemand antwoordt, zit je bij de verkeerde dienst, enz. Nogmaals betalingsbewijs bezorgd. Na weken krijg ik een datum voor bezoek technieker. Dag ervoor: zal niet gaan, covid. Intussen is de brander defect en moet ik een beroep doen op een hersteldienst, 400 euro. Want dat maakt geen deel uit van het contract…
Na dat herstel komt uiteindelijk de technieker voor de controle van een net hersteld toestel.

Een dure en gebrekkige dienst. Dat in een land dat Herman de Croo indertijd voorstelde als “hét land van de service”. En aan het adres van degenen die illusies hebben in privatiseringen: het gaat hier wel om een privéfirma.

 

Conner: uw plaats is aan de piketten

“De vakbonden creëren mee een sfeer dat de regering mee schuldig is aan de hoge facturen”. Aldus Conner Rousseau, voorzitter van Vooruit, een partij waarvan ik dacht dat ze sociaaldemocratisch was en aan de kant van de werkende bevolking stond. En wie vertegenwoordigt een groot deel van die werkende bevolking: de vakbonden. Dat is elementair. “Wat zoudt ge zonder ’t werkvolk zijn”, Conner R en co.

Die uitspraak van Rousseau komt er twee dagen na een algemene staking. Een staking die uiting geeft aan wanhoop en woede over hoge facturen. En ja, de regering is daar mee schuldig aan. Wat wordt er aan de hoge energieprijzen gedaan? Waar wachten die slapende leiders van de Europese Unie op om in te grijpen, na negen maanden indommelen – en gatlikkerij van de Amerikanen.

De plaats van een sociaaldemocratische leider was op 9 november aan de stakingspiketten, nergens anders. Dat is elementaire solidariteit.
Maar dat begrip lijkt verloren te gaan. Deze zomer heeft de leiding van de Britse Labourpartij zijn gekozenen zelfs verboden naar stakingspiketten te gaan, terwijl die Britse regering de werkende bevolking aan een razend tempo verarmt. Corbyn moest weg, want te links.

Nu merkt men goed waarom hij weg moest, Labour mag niet aan klassenstrijd doen. Gelukkig hebben sommigen dat aan hun laars gelapt. En intussen is er een goed congres geweest van de Britse vakbonden, de TUC, om ook zonder die Labourleiders de strijd aan te gaan.
Slaap gerust verder.

Rijken sparen niet op luxe

De prijs van gewone levensmiddelen stijgt met de dag, mijn winkelmand kost minstens 15 % meer dan een jaar geleden. Geen idee of de prijs van kaviaar is ook gestegen, maar tegen 1650 tot 4300 euro per kilo (er is ook nog duurdere) maakt dat weinig verschil. Kaviaarhandelaars klagen niet over gebrek aan klanten, want alles wat luxe is, floreert als nooit tevoren.

Dat valt af te lezen uit de cijfers van de grote Franse luxeondernemingen. Op kop LVHM (Louis Vuitton, Dior en co) met aan het hoofd Bernard Arnault, de rijkste man van Frankrijk die ooi probeerde Belg te worden om minder belastingen te betalen. LVMH had de eerste negen maanden van dit jaar voor 27,8 miljard euro verkocht, een stijging van bijna 24%.

Zelfde percentage bij concurrent Hermès. Kering (Gucci, Saint Laurent, Balenciaga…) moet het stellen van een stijging van 15%. Die hogere percentages liggen aan meer verkoop, maar ook aan het feit dat ze hun prijzen fors verhogen. Want hun klanten voor het hogere gamma kijken naar geen euro.

Bloei

De luxesector blijkt al langer te weerstaan aan moeilijke tijden. De crisis, dat is voor de anderen, het gewone volk. Zelfs ten tijde van de grote financiële crisis van 2008-2009 bleef de luxesector overeind, al was de stijging toen beperkt tot 2%.

Die luxehuizen verkopen kleding, uurwerken, handtassen, juwelen… In andere luxesectoren gaat het niet minder. Zoals luxewagens: Rolls-Royce kan de bestellingen niet bijhouden. Ferrari en Bugatti (minimumprijs 3 miljoen euro per wagen) kennen hoogdagen. Idem bij de luxejachten waar de bestellingen voor de grote maten (500 miljoen euro) al even moeilijk kunnen volgen als hun collega’s voor privé-jets.

Toch vinden talrijke politieke leiders – zoals de Britse Conservatieven en de Franse president Macron – dat men de rijken niet teveel mag belasten, hun rijkdom zou iedereen ten goede komen.

 

Franse Lage Emissiezones: voor wie geld heeft

In dertien Franse agglomeraties zijn er ZFE (Zones à faibles émissions, Lage Emissiezones, LEZ) ingesteld. De regering plant er nog meer: in 2025 moeten alle steden van minstens 150.000 inwoners (dat zijn er 43) zo een zone hebben ingesteld. Maar die LEZ krijgen groeiende kritiek omdat ze vooral de mensen treffen die hun wagen absoluut nodig hebben, maar te weinig verdienen voor een wagen die zo een LEZ binnen mag.
.
Het doel van die LEZ is minder CO2 uitstoot en vooral minder vervuilde lucht in stadscentra. Met die doelstelling is iedereen het volmondig eens, elk jaar zijn er in Frankrijk naar schatting 40.000 doden door luchtvervuiling. Dat moet drastisch naar beneden. Vanaf 2024 zullen de controles over de toepassing in de LEZ automatisch gebeuren, maakte de minister van Transitie dinsdag bekend. Lees verder “Franse Lage Emissiezones: voor wie geld heeft”

Michail Gorbatsjov, de bijziende

Michail Gorbatsjov, de hoofdrolspeler in een cruciale periode vorige eeuw als secretaris-generaal van de ooit oppermachtige Communistische Partij van de Sovjet-Unie en staatshoofd van de wereldmacht Unie van Socialistische Sovjetrepublieken – USSR. Voor velen, vooral in het Westen, de wegbereider van een nieuwe wereldorde, voor vele anderen de doodgraver van zowel Sovjetsysteem als Sovjet-Unie. Jarenlang bewonderd in het Westen, diep gewantrouwd in eigen land. Een leider met veel blinde vlekken.

Wat me tijdens enkele bezoeken aan de USSR in de Gorbatsjovperiode telkens opviel, waren de hooggespannen verwachtingen van de intelligentsia, de diepe achterdocht bij de anderen. Gorbatsjov als grote hervormer? Ze hadden al eerder zogenaamde hervormingen meegemaakt die hun achterdocht voedden.

Alarm

Nochtans was de Sovjet-Unie en het Sovjetimperium, van Berlijn tot Vladivostok, in het begin van de jaren 1980 dringend aan hervormingen toe. Discrete rapporten van sociologen en economisten wekten beroering in het machtscentrum, het Politburo van de partij, een club van bijna uitsluitend Russische mannen. Dit machtig orgaan stelde namelijk vast dat het ondanks zijn machtsmonopolie, toch geen greep meer had op de samenleving. Lees verder “Michail Gorbatsjov, de bijziende”