Freddy De Pauw

Bob, in memoriam

’t Was een vooropgezette ontmoeting. De RAL begon in Gent een bediendewerking te ontplooien. Bob Spaenhoven kwam op ’n dag uit Brussel afzakken om ons — neofieten in het trotskisme — zijn ervaringen in de bediendewereld mee te delen. Die bestond er ook in, meen ik me te herinneren, dat hij ooit gepostuleerd had voor de betrekking van secretaris van de socialistische bediendevakbond.

De vergadering die in het RAL-lokaal op de St Kwintensberg↗︎ van start ging, verplaatste zich al gauw naar ’t Keetje↗︎, waar ik Bob leerde kennen als het prototype van een soixantehuitard, een gauchist pur sang. Dat hij voor die betrekking gepostuleerd had, was een provocatie geweest, zei hij. Wij, jonge bedienden, wisten niet goed wat we met zo’n ervaring moesten aanvangen, maar ’t werd wel een leuke avond.

Daarna heb ik Bob niet meer gezien, tot ik op televisie Ne me quitte pas↗︎ zag, docu over twee drinkebroers in de Ardennen. Herkende ik in een ervan Bob Spaenhoven? Ik vroeg het aan Eddy Labeau die bevestigde. In levende lijve zag ik Bob pas weer toen ik al op pensioen was, tijdens een reünie in Johan’s Lodge.

Daar zei ik hem onomwonden dat ’t mij verwonderde dat iemand die zoveel dronk zo lang in leven kon blijven. Dat kwam, zei hij, doordat hij uitsluitend rum dronk. Weer wist ik niet goed wat ik met z’n woorden moest aanvangen, maar ’t werd ook die keer weer een leuke ontmoeting. Foto’s van die ontmoeting gebruik ik trouwens in het YouTubefilmpje van De boerin uit West-Vlaanderen en de kersentijd, gedicht waarin ik Bobs gauchisme bezing: klik hier↗︎.
Flor Vandekerckhove↗︎

Balen van Bulex

Volgens contract krijg ik jaarlijks bezoek van een technieker van Bulex.services voor nazicht gasbrander. Maar wanneer? Dat is een jaarlijkse lijdensweg. Je kiest een datum, Bulex bevestigt dat, en stuurt die dag niemand.

Dit jaar alweer. Gewoonlijk is de dienst zo voorkomend om je ’s ochtends te laten weten of er voor of na de middag iemand komt. Je voorziet speciaal die dag immobiel te zijn. Om 11.00 u telefoon: “om u te laten weten dat er vandaag niemand komt”. Geen excuses, geen uitleg waarom. “We hebben nog een datum in februari”.

Vorig jaar was wel erger. Bulex.services stuurde me een aanmaning wegens niet-betaling – je moet immers maanden op voorhand betalen, en veel. Ik stuur een kopie van het betalingsbewijs. Reactie: nieuwe aanmaning.

Telefonisch contact is, zoals meestal bij dergelijke diensten, zeer moeizaam; als er eindelijk iemand antwoordt, zit je bij de verkeerde dienst, enz. Nogmaals betalingsbewijs bezorgd. Na weken krijg ik een datum voor bezoek technieker. Dag ervoor: zal niet gaan, covid. Intussen is de brander defect en moet ik een beroep doen op een hersteldienst, 400 euro. Want dat maakt geen deel uit van het contract…
Na dat herstel komt uiteindelijk de technieker voor de controle van een net hersteld toestel.

Een dure en gebrekkige dienst. Dat in een land dat Herman de Croo indertijd voorstelde als “hét land van de service”. En aan het adres van degenen die illusies hebben in privatiseringen: het gaat hier wel om een privéfirma.

Bijgeleerd: Havanisering en LEZ-partij

Heb op één dag weer enkele nieuwe termen geleerd. De opvallendste wil ik u niet onthouden: Havanisering en ZTL-partij – of LEZ-partij.

‘Havanisering’:

Dat slaat op Havana natuurlijk. Op het enorme wagenpark daar bestaande uit wagens van vóór 1960 die nog altijd in gebruik zijn. Een gevolg van de schandalige VS-blokkade tegen dat land. Wel een van de grote attracties van Cuba.

De term havanisering heeft te maken met de EU-regel dat er vanaf 2035 geen thermisch aangedreven wagens meer mogen verkocht worden. Wel, zegt Europarlementslid Jens Gieseke (EVP), de kans is klein dat er tegen dan elektrische wagens zullen zijn die voor een gewone beurs niet te duur uitvallen. Dus zullen de mensen meer en meer oudere wagens oplappen, zoals in Cuba. Een Europa van oldtimers.

LEZ-partij

In Italië krijgt de Democratische Partij, meestal centrkm-links genoemd met accent op centrum,allerlei bijnamen. Zoals: Bewaakster van de palazzi (de machtscentra). Maar ook ZTL-partij.

ZTL, dat zijn de Lage Emissiezones (LEZ). De PD bleek bij de verkiezingen van september alleen nog sterk te staan in stedelijke centra met beperkingen voor wagens. In de arbeiderswijken deed uiterst-rechts het veel beter. PD, de partij van de Lage Emissiezones die haar proletarische inplanting heeft verkwanseld.

Het is jammer genoeg niet alleen een Italiaans fenomeen.

Xi en de vonk van Mao

“Eén vonk kan de ganse vlakte in vlam zetten”. Mao Zedong.

“Xi Jinping, ga weg”. Het is nog maar een zeer geïsoleerde kreet. Maar dat er Chinezen zijn die dit zondag op straat, in het openbaar, durven roepen, is een tekentje aan de wand. Het ongenoegen over Xi’s beleid, niet alleen ten overstaan van de covid-pandemie, neemt vooral onder jongeren toe. Het 20ste congres van de Communistische Partij van China heeft dat tij zeker niet doen keren.

Trap het af

De aanleiding tot de protesten in enkele Chinese steden: het covid-zero beleid dat massaal isolement oplegt. Zolang dat kon verantwoord worden met goede resultaten (laag aantal besmettingen), waren de frustraties beperkt. Nu de resultaten uitblijven, komt het verzet massaler en openlijker los. Lees verder “Xi en de vonk van Mao”

Slechtste baas ter wereld, Peter Hebblethwaith, P&O

Op het congres van het Internationaal Vakverbond (IVV) in Melbourne is Peter Hebblethwaite uitgroepen tot de slechtste patron van de wereld. Hij klopt daarmee Jeff Bezos van Amazon. Hebblethwaite is de baas van de rederij P&O. Hij “won” deze onderscheiding na een wereldwijde raadpleging via Internet. Het IVV groepeert vakbonden uit meer dan 120 landen die samen meer dan 200 miljoen leden tellen.

Meest gehate

Hebblethwaith stapelt de onderscheidingen op. Eerder dit jaar noemde het Schotse parlementslid Monica Lennon hem de meest gehate man van het Verenigd Koninkrijk. De Europese Transportbonden noemde hem de slechtste baas ter wereld. En na een zitting van een parlementaire commissie over P&O, met Hebblethwaith, deelden de commissieleden die mening. Lees verder “Slechtste baas ter wereld, Peter Hebblethwaith, P&O”

Conner: uw plaats is aan de piketten

“De vakbonden creëren mee een sfeer dat de regering mee schuldig is aan de hoge facturen”. Aldus Conner Rousseau, voorzitter van Vooruit, een partij waarvan ik dacht dat ze sociaaldemocratisch was en aan de kant van de werkende bevolking stond. En wie vertegenwoordigt een groot deel van die werkende bevolking: de vakbonden. Dat is elementair. “Wat zoudt ge zonder ’t werkvolk zijn”, Conner R en co.

Die uitspraak van Rousseau komt er twee dagen na een algemene staking. Een staking die uiting geeft aan wanhoop en woede over hoge facturen. En ja, de regering is daar mee schuldig aan. Wat wordt er aan de hoge energieprijzen gedaan? Waar wachten die slapende leiders van de Europese Unie op om in te grijpen, na negen maanden indommelen – en gatlikkerij van de Amerikanen.

De plaats van een sociaaldemocratische leider was op 9 november aan de stakingspiketten, nergens anders. Dat is elementaire solidariteit.
Maar dat begrip lijkt verloren te gaan. Deze zomer heeft de leiding van de Britse Labourpartij zijn gekozenen zelfs verboden naar stakingspiketten te gaan, terwijl die Britse regering de werkende bevolking aan een razend tempo verarmt. Corbyn moest weg, want te links.

Nu merkt men goed waarom hij weg moest, Labour mag niet aan klassenstrijd doen. Gelukkig hebben sommigen dat aan hun laars gelapt. En intussen is er een goed congres geweest van de Britse vakbonden, de TUC, om ook zonder die Labourleiders de strijd aan te gaan.
Slaap gerust verder.

Ze geven gas, Sissi en co

Joe Biden uit de VS zorgde er vandaag voor dat Europa binnenkort meer gas uit Egypte gaat kopen.

De EU koopt nu ook al veel meer gas uit Azerbeidzjan. (een deel van de winsten gaat naar Russische bedrijven….)

Dan hebben we nog Qatar.
En Algerije.

En de Amerikaanse schaliegas, resultaat van fracking, zeer slecht voor het milieu en in Europa verboden.

Egypte: de genadeloze dictatuur van generaal Sissi. Tijdens de COP27 in Sharm-el-Sheik zitten duizenden, onder wie milieu-activisten, in de cel, soms al vele jaren. Met bijhorende folteringen.

Azerbeidzjan: Het regime van Ilham Alijev en zijn oorlogsmisdaden tegen de Armeniërs.

Qatar: daarover krijgen we dagelijks nieuwe informatie over de slavenarbeid in deze autocratische staat

In Algerije hebben critici meer en meer de keuze tussen de cel om verbanning

Maar gelukkig geen gas meer van Rusland, want dat is in tegenstelling tot hogervermelde, geen democratie.

Klimaatstrijd = de superrijken fors aanpakken

Bericht aan de COP

++++++++++++++

Wie ernstig de klimaatverandering wil aanpakken, kan niet anders dan de superrijken aanpakken. Dat schrijft Thomas Piketty in Le Monde. Wie zegt dat het technisch of politiek niet mogelijk is, liegt.

Elke andere aanpak zal leiden tot een verarming van de volks- en middenklassen, aldus Piketty. De rijkdom is zodanig aan de top geconcentreerd, dat daar moet worden ingegrepen.

Hij wijst erop dat 0,1 % van de bevolking nu al een rijkdom heeft van 80.000 miljard euro, en die wordt alsmaar groter. We kunnen de klimaatverandering bestrijden, en toch het dagelijks leven van de grote massa verbeteren, aldus de stelling van Piketty.

Zullen ze daar op de COP27 oren naar hebben?

Voor Johan – Van zijn vriendin Lien

In een tuin van wind en dode bloemen
weten wij je steeds zo ver en zo nabij:
een vriend waarvoor de klok werd stilgezet
en niet meer aan nieuwe jaren went

Al wat ooit je jonge lichaam sierde
is tot herinnering en stof vergaan,
in de rust van foto’s en wat teksten
hebben wij je stem en handen opgeborgen.

Jij was toen maar nu al lang niet meer
de warmte die ons koesterde bij kille dagen;
je krimpt steeds verder weg en wij met jou,
ooit zijn we samen in wat niemand weet

voor Johan
1 november 2022

Over Tibetaans boeddhisme

Nog net op Canvas een stukje gezien van ‘bouddhisme, la loi du silence’ – over machtsmisbruik, winstbejag en erger. Het roept herinneringen op aan E., vorige eeuw een jonge Nederlandse vrouw uit Brussel die vol toewijding naar Nepal trok en zich terugtrok in een van de kloosters van het Tibetaans boeddhisme in de bergen.

Terugtrok. Toch niet helemaal. Op een dag werd ze op de luchthavenvan Karmandoe betrapt op het smokkelen van goud voor het klooster. Ze werd opgesloten, maar na tussenkomst van de Nederlandse ambassade en van hogere boeddhistische autoriteiten vrijgelaten. Ze was niet aan haar proefstuk, vertelde haar moeder in Brussel.

Diezelfde moeder vertelde een tijdje later enthousiast dat ze bezoek ging krijgen van drie lama’s uit het klooster van haar dochter. Ze hoefde hen niet te herbergen, ze hadden dure hotelkamers gereserveerd. Om hun komst voor te bereiden, moest ze wel drie dingen doen. Ten eerste wisselstukken zoeken voor Mercedes wagens. Ten tweede een voorraad dure Franse parfums inslaan. Ten derde puppies zoeken voor de hondenkwekerij.

Waren dat dan geen erg wereldse zaken, zelfs westerse waarden? Net zoals goudsmokkel. Ach, er is geen enkele regel die monniken luxe ontzegt, kreeg ik te horen. En dat alles met de zegen van een Nobelprijswinnaar voor de Vrede, de Dalai Lama.